Rys historyczny

Region łódzki stanowił na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych znaczący jeszcze okręg przemysłowy oraz centrum naukowe i badawcze dla przemysłu włókienniczego, maszynowego, papierniczego i elektrotechnicznego. Był silnym ośrodkiem akademickim będącym zapleczem kadrowym dla tych dziedzin gospodarki.
Był zawsze terenem dość specyficznym w kraju, gdyż w znacznym stopniu zatrudniał mieszkańców regionu w dużych wielozakładowych przedsiębiorstwach. Efektem tego po transformacji ustrojowej oraz wprowadzenia reformy gospodarczej opartej na nie stosowanych do tej pory gospodarce rynkowej i otwarciu się na potężny import wyrobów gotowych z krajów Europy zachodniej i Dalekiego Wschodu, była likwidacja większości przedsiębiorstw, szczególnie przemysłu włókienniczego.

W tych warunkach powstawały organizacje związkowe grupujące kadrę inżynieryjno techniczną szczególnie w zakładach, w których dostrzegano zagrożenie nie doceniane przez zarządców przedsiębiorstw, inżynierów i techników pracujących w szczególnych dla nich warunkach. W tym okresie, w zależności od tego która siła polityczna była u steru władzy, taki związek miał siłę przebicia w sprawach pracowniczych. Nie dostrzegano konieczności całościowego spojrzenia na przedsiębiorstwo, jednocześnie nie liczono się z realiami gospodarki rynkowej.

W regionie nastąpił rozwój głównie firm handlowych, oferujących całe spektrum towarów od budowlanych, spożywczych, odzieżowych, aż po wyroby o dużym stopniu przetworzenia jak sprzęt elektroniczny. Łódź z perspektywy stolicy zawsze była traktowana jako miasto zaściankowe, drugiej generacji w cieniu jej potrzeb. Rozwijający się przemysł w miarę możliwości ekonomicznych wykorzystywał rodzimą myśl techniczną, lecz poza Łodzią trudno było o jej wykorzystanie przy powszechnym zakupie nowych technologii czy wyrobów gotowych w krajach Zachodu.
Absolwenci szkół wyższych z trudem byli wchłaniani do rodzimego przemysłu zdając sobie sprawę, że bardzo trudno będzie im spełniać rolę prawdziwych inżynierów.
Wielu bardziej ambitnych z góry szukało sobie pracy w firmach oferujących lepsze warunki pracy, a szczególnie warunki płacowe w innych regionach kraju. Pod koniec lat osiemdziesiątych sytuacja kadry inżynieryjno technicznej była już tragiczna. O ile średnia płaca kadry inżynieryjno-technicznej w kraju w stosunku do płac robotników kształtowała się na poziomie 85% to w Łodzi spadła poniżej 75%. Organizatorzy Związku Zawodowego Inżynierów i Techników na terenie województwa łódzkiego podjęli się więc bardzo trudnej roli, która jest widoczna do dnia dzisiejszego.

Z jednej strony mądrzy ludzie podkreślali konieczność obrony kadry inżynieryjno-technicznej przez utworzenie Związku, z drugiej konieczność poszukiwania pracy za odpowiednie wynagrodzenie umożliwiające normalną egzystencję w obecnych warunkach gospodarczych, rozdrobnienie kadry inżynieryjno technicznej w małych najczęściej prywatnych firmach spowodowało niechęć do jakichkolwiek działań organizacyjnych.
Tym większą zasługą jest organizacja okręgu, w tym czasie jednego z pierwszych, tym większą zasługą jest wykreowanie wielu wspaniałych działaczy związkowych.

Dużą rolę w 1989 roku w organizacji pierwszych spotkań związkowych i propagowaniu idei odegrało Stowarzyszenie Inżynierów Mechaników Polskich. Było ono też inicjatorem i organizatorem I zebrania organizacyjnego. Kanałami SIMP poinformowano kadrę w zakładach o I zebraniu wyborczym.
Pomimo dużego zainteresowania i powtarzania w dziesiątkach zakładów o konieczności obrony kadry inżynieryjnej odważnych znalazło się niewielu. A ci którzy usiłowali w nowej sytuacji gospodarki rynkowej tworzyć organizacje związkowe w firmach prywatnych odczuli na swojej własnej skórze skutki drapieżnego kapitalizmu. W spółkach skarbu państwa i w zakładach państwowych klimat do tworzenia organizacji związkowych był bardziej korzystny, co zaowocowało tym, że w nich organizacje Związku Inżynierów i Techników funkcjonują do tej pory, spełniając doskonale rolę reprezentanta kadry inżynieryjno technicznej.

Nie uniknięto jednak problemów związanych z współistnieniem z innymi związkami zawodowymi.
W znacznej liczbie zakładów kadra uważała, że „Solidarność” jest zbyt silna i nie chcąc się im przeciwstawiać, decydowała się na bierne przyjmowanie zmian w środowisku pracowników. W niektórych inżynierowie uważali, że tylko „Solidarność” jest w stanie poprawić ich pozycję w społeczeństwie i wynieść ich do władzy.

Powstanie zakładowych organizacji związku inżynierów i techników od organizatorów wymagało dużego doświadczenia w działalności społecznej oraz posiadania zdolności przywódczych.
W większości działacze naszego związku charakteryzują się pragmatyzmem w działaniu, kierują się zdrowym rozsądkiem a nie emocjami, co jest głównym argumentem w pozyskiwaniu nowych członków związku.
Od początku działalności Zarząd Okręgu korzysta z doświadczeń SIMP-u i uzupełnia go w działalności przewidzianej wyłącznie dla związków zawodowych.

Region piotrkowski na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych był znaczącym okręgiem przemysłowym. Działały na tym terenie różne zakłady przemysłu maszynowego, włókienniczego, chemicznego oraz szklarskiego.
Na początku lat dziewięćdziesiątych, w warunkach nowo wprowadzonego pluralizmu związkowego zaczęły powstawać pierwsze Zakładowe Organizacje Związkowe ZZIT. W maju 1990 roku został powołany do życia Okręg Piotrkowski ZZIT.
Zarząd Okręgu Piotrkowskiego nawiązał współpracę z władzami samorządowymi, miejskimi i wojewódzkimi. Po początkowym okresie wzajemnej nieufności udało się również nawiązać kontakty z innymi związkami zawodowymi, przede wszystkim z NSZZ „Solidarność oraz z OPZZ.

Z dniem 31.12.1998r. zgodnie z Uchwałą ZK, dotyczącą przystosowania struktury ZZIT do podziału administracyjnego kraju, Okręg Piotrkowski liczący wówczas 551 członków został rozwiązany, a organizacje zakładowe przyłączyły się do nowego Okręgu Łódzkiego ZZIT.